Op mijn 18e viel ik met skiën en vanaf dat moment was alles anders.
Ik zit achter mijn bureau op zolder te leren. Ik heb mijn hoofd voorover en voel de pijn in mijn nek. Vanaf dat moment is de pijn niet meer weggeweest.
Ik ging naar allerlei dokters voor een pilletje dat me zou helpen. 2 operaties verder, de uren, dagen, weken voelden als jaren wachtende op uitslagen. Boosheid, verdriet, het gevoel niet gelukkig te mogen zijn. Ik was toch het meisje met pijn. Jaren later maak ik de keuze wel gelukkig te mogen zijn ondanks de pijn in mijn nek en lichaam.
De zoektocht naar acceptatie, maar hoe kan ik deze pijn accepteren? Weer verstrijken er jaren en ik realiseer me, ik zal wel moeten! Dit is wat het is. Dan maar wijs!
Recente reacties