Het moment dat ik in de spiegel kijk en zie dat mijn schouderbladen niet meer uitsteken en de kronkels in mijn rug veel minder zijn geworden. Ik ga gauw naar mijn moeder, doe mijn shirt uit en zeg, mam zie je dat? Word ik na vele behandelingen en alle dagen oefenen nu eindelijk beloond?
Ik voel dat ik letterlijk meer ruimte heb om te ademen en ga op dit moment niet half hyperventilerend door het leven. Ik plant de moestuintjes samen met mijn dochter en realiseer me dat mijn hoofd minder zwaar aanvoelt. Is dit echt?
Er zijn momenten dat ik minder pijn voel en dan is het er weer. Maar goed, het is een begin. Ik neem soms sensaties waar die geen “pijn” zijn. Een scheutje van geluk?
Inmiddels ben ik iets minder bang van de pijn, durf ik het aan te gaan. Zie ik de pijn niet als een grote draak die mijn leven overheerst. Als ik vraag wat hij te zeggen heeft, antwoordt hij, wees liever voor jezelf!